ΧΙΛ ιεςκαιδυ ΟΠΙΤΕΣ

Οι άνθρωποι έχουν την αξία που τους δίνεις. Εσύ έχεις την αξία που σου δίνουν μείον την αξία που δίνεις στον εαυτό σου. Δεν υπάρχει γυρισμός· ό,τι έγινε θα μένει πραγματοποιημένο για πάντα και όποιος προσπαθεί να το αλλάξει θα πέφτει με τα μούτρα πάνω στον τοίχο της συνείδησής του. Ποτέ δεν είναι αργά αλλά απ’ ότι φαίνεται ποτέ δεν είναι και αρκετά νωρίς. Η ψευδαίσθηση του χρόνου υπάρχει για να καταλαβαίνουμε την κραιπάλη με την οποία τον ξοδεύουμε και να μετανιώνουμε καθώς συνεχίζει να κυλά χωρίς να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν αλλά ό,τι πληρώσεις παίρνεις και συνήθως δεν παίρνεις αυτό που σου αξίζει ούτε αυτό για το οποίο πλήρωσες.

Αρκετά με τους προλόγους. Η γκιλοτίνα του κυρίως μέρους έχει αρχίσει να πέφτει και δεν μπορώ παρά να προσφέρω το σβέρκο της σκέψης μου στην γλυκιά αίσθηση της υλοποίησης. Ξημέρωσε! Χιονίζει! Κάπως έτσι αρχίζει το πρωινό σε ένα Χριστουγεννιάτικο παραμύθι, αλλά αν και αυτή η πένα με βρίσκει με τις πυτζάμες, εγώ δεν περιμένω δώρα. Κάθομαι άπραγος στο μέσο μιας γιγαντώδους λεωφόρου με τις κόρνες των πετρελαιοδιψών τεράτων να με βρίζουν, με μια γυάλα χρυσόψαρα στα χέρια και φορώντας μονο το μποξεράκι μου! Πως βρέθηκα σ’ αυτή την κατάσταση? Ας τα πάρουμε από την αρχή· τα χρυσόψαρα είναι δύο και κάθε άλλο παρά μικρά ημιπολύτιμα και ντελικάτα πετραδάκια θυμίζουν αφού κάποιος πρέπει να τα ταΐσε λίπασμα με στεροειδή αν κρίνω από την φαλαινοειδή όψη τους που μετά βίας χωρά στη γυάλα και στη συνέχεια τα πότισε καφεΐνη με σπιντ κάνοντας τα χέρια μου να τρέμουν υπό την απίστευτη κούραση που προκαλεί η υπερκινητικότητα τους.

Βέβαια η απορία σας δεν πρέπει να κατευθυνόταν προς τα ψάρια αλλά προς τον ροζ αρκούδο στο μπόξερ μου που καθόλου δεν με τιμά να τον δείχνω στη μέση της Πατησίων και στο γεγονός πως παρότι αμήχανος και απελπιστικά φοβισμένος δεν το κόβω προς Πολυτεχνείο μεριά, να βρω άσυλο μαζί με τους υπόλοιπους τρελούς, παρά μένω στη νησίδα προσφέροντας μια ανάσα άρρωστου γέλιου στους ταλαίπωρους συμπολίτες μας.

Μην παίζεις με τον διάβολο λένε, γιατί θα χάσεις την ψυχή σου! Κι εγώ τους άκουσα όπως και όλοι οι υπόλοιποι νομίζω, αφού δεν θυμάμαι να τον προσκαλέσαμε ποτέ στα παιχνίδια μας, αφενός γιατί θα μας έπαιρνε την ψυχή (και μετά ως γνωστόν μένεις ανασφάλιστος στη μετά θάνατον ζωή) και αφετέρου επειδή κανείς δεν τον εμπιστευόταν για το αν θα κλέβει ή όχι. Βρήκε όμως αυτός τον δρόμο του και ξαναγύρισε στα παιχνίδια μας. Περίμενε καρτερικά στα παγκάκια μέχρι να μας χτυπήσει η εφηβεία κατακέφαλα και μετά κρύφτηκε πίσω από γλυκές φατσούλες, γαλανά μάτια και μικρές φουστίτσες και ω του (ανίερου) θαύματος …. αρχίσαμε να τον κυνηγάμε εμείς για να παίξουμε! Καλά δεν φταίει για όλα η γυναίκα (μόνο στον Αδάμ μην το πείτε αυτό ) αλλά τουλάχιστον για τη δική μου κατάσταση έπαιξε ρόλο όμοιο μ’ αυτόν που είχε παίξει ο Χίτλερ στο ξέσπασμα του Β’ Παγκοσμίου.

Που λέτε, με τους φίλους είχε μπει ένα στοίχημα για το αν θα ρίξω ή όχι μια κοπελιά· και όχι, οι φίλοι μου δεν ήταν αρκετά άκαρδοι για να ορίσουν πληρωμή, σε περίπτωση που έχανα, το να βγω με τα σώβρακα στην Πατησίων. Στην χειρότερη θα έχανα 100 ευρώ. Απ’ ότι με πληροφόρησαν αργότερα, κατά τον Γιούνγκ υπάρχει γυναικεία πλευρά μέσα στον άνδρα (οπότε αν κάνεις πουστιά σε δικαιολογεί και η ψυχολογία) και αντίστοιχα στην γυναικεία υπάρχει ανδρική πλευρά (τα λεγόμενα Anima και Animus). Μην σου φαίνεται καθόλου άσχετο αυτό γιατί αν το ήξερα νωρίτερα, θα ήξερα πως παίζω με τον «διάβολο» (πάντα, ΠΑΝΤΑ, σε εισαγωγικά) ότι και να κάνω!!!

Ναι λοιπόν, κάποιος από την παρέα που προφανώς ήθελε την ίδια κοπέλα (και που για το δικό του καλό δεν έψαξα να βρω ποιος είναι) έδρασε με την Anima και αντί να μου πει στα ίσια τι συμβαίνει προτίμησε να πληροφορήσει την «μηλίτσα της έριδος» πως αποτελεί αντικείμενο στοιχήματος. Εντάξει (και δεν το λέω επειδή παίζει να το διαβάσουν και γυναίκες), συμφωνώ πως είναι άδικο να βάζεις τέτοια στοιχήματα αλλά ο μόνος λόγος που το έκανα ήταν η αμφισβήτηση που αντιμετώπιζα απ’ την παρέα μου, αφού πραγματικά το να γίνει κοπέλα μου, το ήθελα πολύ. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σου πουν «δεν μπορείς» πες ‘μη με πιστεύεις’ ή ακόμα καλύτερα ¨στ’ αρχίδια μου σε γράφω¨ !

Το μήνυμα έλεγε ¨έλα σπίτι μου να φάμε¨ και καθόλου δεν με ψίλιασε το γεγονός πως το έλαβα την επόμενη του στοιχήματος . Φορτώθηκα (που λέει ο λόγος) γαρδένιες και έβαλα ότι καλύτερο βρήκα (χωρίς ιδιαίτερη μέριμνα μπορώ να πω αφού είχα σκοπό να τα βγάλω σύντομα). Το διαμέρισμα ήταν φάτσα στην Πατησίων, πράγμα που αποδεικνύει πως δεν υπάρχουν μόνο ιατρεία και γραφεία σ’ αυτά τα κτίρια όπως νόμιζα ως τότε … προς έκπληξή μου, μένει και κόσμος! Μου άνοιξε καλοκαιρινά ντυμένη, με ένα λουλουδάτο φορεματάκι, και παρότι ήμουν καλεσμένος για φαί, καμία οσμή στον αέρα δεν μαρτυρούσε να μαγειρεύεται κάτι· εντάξει, κάτι μαγειρεύεται αλλά… δεν είναι βρώσιμο σκέφτηκα και η πρότασή της για ένα ποτάκι ήρθε να επιβεβαιώσει την υποψία μου.

(Θα τα διάβασες και στη στήλη του μπεκρή) Το ποτό είναι άτιμο πράγμα. Δεν το αντέχω φίλε μου, δεν το αντεχω! (…) στα αποσιωπητικά που μόλις αφήσαμε πίσω μας παραβλέπονται σφηνάκια και υποβρύχια που καθόλου δεν θέλω να θυμάμαι, αφού απ’ ότι φάνηκε, μόνο εγώ τα έπινα κανονικά, και φτάνουμε στο αποτέλεσμα: είμαστε ο Ντίρλας και η Νηφάλια (τα ονόματα είναι καμουφλαρισμένα επειδή έχω δει να το κάνουν σε ταινία και μ’ άρεσε ) και αποφασίζει η Νηφάλια να παίξουμε την τυφλόμυγα! Μετά από κανα δυο απανωτές επιτυχίες μου, εκείνη παραπονιέται πως ο χώρος είναι πολύ μικρός και πρέπει να βγούμε στον ακάλυπτο για να’ ναι δίκαιο το παιχνίδι. Είμαστε με τα εσώρουχα, το είπα πως έχουμε μείνει με τα εσώρουχα?

¨Μην ανησυχείς, μόνο γραφεία και ιατρεία έχει το κτίριο και μεσημεριάτικα Τετάρτης δεν δουλεύουν!¨ έλεγε και με έβρισκε σύμφωνο, παρότι στην ημιμεθή κατάστασή μου παράβλεπα πως ήταν Πέμπτη. Έβαλα 2 δικές της παντόφλες, την άφησα να μου περάσει την κορδέλα γύρω απ΄ τα μάτια (με την υπόσχεση πως θα με οδηγεί εκείνη κρατώντας με ξέρετε από πού) και βγήκαμε απ’ το διαμέρισμα. Ναι, μην ξεχάσω, μου ζήτησε να κρατάω και την γυάλα με τα χρυσόψαρά της για να τα αφήσουμε να πάρουν λίγο ήλιο τα καημένα, μια που θα βγαίναμε στον ακάλυπτο.

Ο (ποτο/ερωτω)χτυπημένος μου εαυτός είναι πολύ εύπιστος! Η διαδρομή μέχρι τον ακάλυπτο δεν μου φάνηκε μεγάλη ενώ έτσι που βούιζαν τ’ αυτιά μου δεν κατάλαβα πόσο κοντά είναι τ’ αυτοκίνητα. ¨Για να μάθεις να με βάζεις στοίχημα ¨ είπε και τράβηξε την κορδέλα. Και να ‘μαι λοιπόν στην διαχωριστική νησίδα της Πατησίων, στην κατάσταση που σας είχα περιγράψει στην αρχή, να την βλέπω να τρέχει προς την είσοδο φορώντας το φορεματάκι της αφού εφόσον φορούσα εξαρχής την κορδέλα, είχε μπορέσει να ντυθεί· εδώ που τα λέμε, έτσι όπως ήμουν εγώ… και να βαφτεί προλάβαινε.

Τα μειωμένα μου αντανακλαστικά απέδωσαν το πρώτο σπασμωδικό βήμα κάποια δευτερόλεπτα αργότερα αλλά η πόρτα είχε κλείσει πίσω της και ήταν πια πολύ αργά. Η απορία μου υπερνίκησε τα υπόλοιπα συναισθήματα για κανα 2 λεπτά ακόμα και μετά από μια ξαφνική συνειδητοποίηση ένιωσα τόση απογοήτευση, όση θα ένιωθε ο κόμης Δράκουλας αν ναυαγούσε στο νησί των αναιμικών. Η ντροπή με κάρφωνε στο πόστο μου και παρακολούθησα την Νηφάλια να με χειροκροτεί από το μπαλκόνι της. Το πώς γύρισα σπίτι είναι άλλη πιο κουλή ιστορία που αν θέλετε σας την λέω αργότερα· για την ώρα … Έχασες Νίκο ... έχασες! Αυτό είπα από μέσα μου καθώς ένιωθα το βάρος από πολλές (1002 για την ακρίβεια) χυλόπιτες να μου πατάνε το στήθος.